Արթյուր Ռեմբո
Կաթում է սրտից ապականություն...
Ցնցոտիներով, կեղտոտ նկուղում
Թրջված, բանտարկված իր բախտն է սգում:
Հափշտակված սրտի խռով մենություն...
Իմ սիրտն է, այո, նավի նկուղում
Գարշահոտության, կեղտաջրի մեջ,
Նզովյալ ու սին, անարգված ու խեղճ,
Ցնցոտիներով, կեղտոտ անկյունում...
Տախտակամածին՝ այնտեղ, վերևում
Լափում են արագ, լափում են անհագ
Իմ միսն ու արյունը լափում են վայրագ
Ու չեն կշտանում: Այնտեղ, վերևում...
Ոսկոր առ ոսկոր ջարդում են, ծամում
Մասունքները իմ կուռ ժանիքներով՝
Ժանգոտած, նեխած... ու հայհոյանքով
Թևերը քշտած սրտիս մոտենում...
Օ՜ ծով անսահման, քե՛զ եմ աղերսում.
Խորտակիր այս նավն անիծյալ անհետ,
Ջախջախի՛ր, փշրի՛ր, որ կորչի հավետ:
Իմ սիրտն էլ լվա քո պարզ ջրերում...
Բնագիր
Հայերեն թարգմանությունը՝ Տ. Աբգարյանի